امروز به اندازه تمام احساسم شاعر می شوم

به اندازه ای که رنگ چشمان تو را در قاب نوشته هایم جای دهم

شاعر می شوم به اندازه ای که لبخند تو را روی نوشته هایم بیابم

و ببینم آنها با حضور نامت در صفحات دفترم خوشحالند

می نویسم بی آنکه اراده از من باشد

قلم به نوشتن در می آید و بهانه های قلبم سپیدی دفتر را عاشق می کند

تو مرا خیلی زود شاعر کردی...خیلی زود

من برای نوشتن بهانه نمیخواهم،‌ ستاره های آسمان چشمانت

بهترین انگیزه برای نوشتن است

چشمانت آشناست و با من سخن می گویند

و قاصدک های قلبم رها می شوند به سویت....

N. SH